Κριτική του «Ακρίτα»
«…παρ’ όλο που ο συγγραφέας ασχολήθηκε τόσο πολύ και με τη νεοελληνική και με την ποντιακή λογοτεχνία […] το τυπωμένο του θεατρικό έργο δεν μπορεί να θεωρηθεί γνήσιο προϊόν θεατρικού είδους. Πάρα πολλές φορές ο συγγραφέας ξεχνά ότι στο θέατρο η δράση διαδραματίζεται πάνω στο σανίδι και δεν είναι αντικείμενο διηγήσεων. Ακόμα, ο συγγραφέας κάθε τόσο θέλει να ενημερώσει το θεατή πάνω στην εξέλιξη της εσωτερικής πολιτικής καταστάσεως της Ελλάδας στα χρόνια 1914-22. Έτσι βάζει τους ήρωές του να μετέχουν σε διαλόγους που θα μπορούσαν να είχαν θέση αλλού αλλά όχι σε θεατρικό έργο. Απόδειξη ότι το έργο αυτό δεν είναι θεατρικό είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που ανεβάστηκε στη σκηνή και παίχτηκε, διασκευάστηκε, όπως ξέρω, αρκετά δραστικά από το σκηνοθέτη, για να μπορεί να σταθεί […]».
Λαμψίδης, Ο., Γύρω στο ποντιακό θέατρο, υπόσταση και ιστορία του, 1922-1972, (Αθήνα 1978), σελ. 43, υποσημ. 2.
Ο «τεκελτέας»
«Αλησμόνητα θα μου μείνουν τα κυνηγητά που έκανα της μάνας μου με το μολύβι στο χέρι από δωμάτιο σε δωμάτιο του σπιτιού, για να συνεχίσω την… ανάκριση, που βαριότανε κάθε τόσο κ’ ήθελε ν’ αποφύγει. Και με μακροθυμία θα θυμάμαι τις ειρωνείες ευαρίθμων συμπατριωτών, που όταν με βλέπανε να κατεβαίνω στους συνοικισμούς του Πειραιά ούτε λίγο ούτε πολύ με λυπότανε για τη… ματαιοπονία μου και με είχανε χαρακτηρίσει και σχολαστικό και «τεκελτέαν», [ποντιακή λέξη που σημαίνει αργόσχολος, σχολαστικός, χαζός] κι’ ακόμα κόβαν… ρόδα μυρωμένα για να μη μπλέξουν μαζί μου και πλήξουν με τις ερωτήσεις και τις έρευνές μου».
Άκογλου, Ξ., "Από τη ζωή του Πόντου", Λαογραφικά Κοτυώρων, τομ. Α΄ (Αθήνα 1939), σελ. 14.